معنی بانگ رس - جستجوی لغت در جدول جو

بانگ رس

لغت نامه دهخدا

(فَ / فِ نَنْ دَ / دِ)

فریادزننده. بانگ زننده. که بانگ زند. که فریاد کشد. نعره کشنده. آوا دردهنده:
بارکش چون گاومیش و حمله بر چون نره شیر
گامزن چون ژنده پیل و بانگ زن چون کرگدن.
منوچهری.
مؤذن را گویند. (آنندراج). کسی که اذان گوید. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

بانگ خروس

(گِ خُ)

آن بانگ که از نای خروس برآید.

لغت نامه دهخدا

خانه رس

(نَ / نِ رَ)

میوه ای که کال و نارس از درخت چیده و در خانه پخته و رسیده کرده باشند. (ناظم الاطباء) (غیاث اللغات). در هندوستان انبه را چنین پخته نما سازند. (آنندراج) :
چو من میوه در سایۀ خانه بس
که ناخوش بود میوۀ خانه رس.
نظامی.
کند هرکسی سیب را خانه رس
ولی خوش نباشد بدندان کس.
نظامی

لغت نامه دهخدا

پانگ لس

(لُ)

دکتر، شیخ احیاءالملک از چشم پزشکان معروف تهران و فرزند حاج میرزا علینقی صنیعالممالک بود که در سال 1243 خورشیدی در تهران زاده شد و پس از فراغت از تحصیل از مدرسه دارالفنون برای تکمیل تحصیلات خود به پاریس رفت و در سال 1307 هجری قمری به تهران مراجعت کرد و طبیب مخصوص ناصرالدین شاه گردید. (رجال بامداد ج 3 ص 262)

لغت نامه دهخدا

بانگور

(گُ)

نام اسکله و پیش بندری در ناحیۀ گال انگلستان

لغت نامه دهخدا

بانارس

(رِ)

صورتی و تلفظی از بنارس. نام شهری است در اقلیم دوم از نواحی هند. (از قانون مسعودی ج 2 ص 544). در لغت سانسکریت بنارس گویند که واقع است در ساحل رود گنگ و برهمن ها آنرامقدس میدانند. (ناظم الاطباء). رجوع به بنارس شود

لغت نامه دهخدا

باند رل

نوار باریک

فرهنگ لغت هوشیار

گانگ سر

از توابع شهرستان رامسر

فرهنگ گویش مازندرانی

وونگ رس

صدارس، برد امواج صوتی فریاد

فرهنگ گویش مازندرانی

ونگ رس

فاصله ای که صدا به آن برسد

فرهنگ گویش مازندرانی

معنی بانگ رس - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما